برنامه‌نویسی شیءگرا یا OOP که مخفف Object-Oriented Programming است یک روش برنامه‌نویسی است که در آن محور اصلی برنامه‌نویسی بر اساس اشیاء (Objects) و کلاس‌ها (Classes) است. این مقاله به توضیح نحوه کارکرد OOP و مزایای آن می‌پردازد.
نحوه کارکرد OOP
OOP از چهار اصل اساسی تشکیل شده است: انتزاع (Abstraction)، اصل کپسوله سازی (Encapsulation)، وراثت (Inheritance)، و پلی‌مورفیسم (Polymorphism).
انتزاع (Abstraction): در OOP، شیء یک نسخه از یک کلاس است که ویژگی‌ها و عملکردهای خود را دارد. انتزاع به معنای مخفف کردن جزئیات پیچیده و تنها ارائه اطلاعات مفید و ضروری به برنامه‌نویس است.
مهارت (Encapsulation): مهارت به معنای پنهان کردن جزئیات پیچیده و تنها ارائه رابطهای مورد نیاز به برنامه‌نویس می‌باشد. این اصل از دسترسی به جزئیات پیچیده را محدود می‌کند و اطمینان می‌دهد که شیء به درستی استفاده می‌شود.
وراثت (Inheritance): وراثت به معنای ایجاد کلاس‌های جدید براساس کلاس‌های موجود است. این اصل به برنامه‌نویس امکان می‌دهد که ویژگی‌ها و عملکردهای موجود در کلاس مادر را به کلاس‌های فرزند انتقال دهد.
پلی‌مورفیسم (Polymorphism): پلی‌مورفیسم به معنای قابلیت یک متد یا تابع برای عمل متفاوت در مواقع مختلف است. این اصل امکان اجرای متدها به شکل متنوع در شیء‌ها را فراهم می‌کند.
مزایای OOP
ترتیب و ساختار: OOP به برنامه‌نویس امکان می‌دهد که برنامه را به بخش‌های کوچکتر و قابل مدیریت‌تر تقسیم کند و به راحتی سازماندهی کند.
بازاستفاده: OOP امکان بازاستفاده از کد و کلاس‌ها را فراهم می‌کند، که زمان و تلاش برنامه‌نویسان را کاهش می‌دهد.
انعطاف‌پذیری: OOP انعطاف‌پذیری در توسعه برنامه‌ها را افزایش می‌دهد و امکان تغییرات و اصلاح‌های آسان‌تر را فراهم می‌کند.
در کل، برنامه‌نویسی شیءگرا یک روش قدرتمند و منطقی برای توسعه نرم‌افزارهای پیچیده است که ساختار بهتری به کد اضافه می‌کند و از امکانات استفاده مجدد و اصول مهندسی نرم‌افزار پیروی می‌کند.شی گرایی دنیای بزرگ و زیبایی دارد در این مطلب به طور کلی در مورد این موضوع توضیحاتی ارائه شد.
