API مخفف عبارت “Application Programming Interface” است و یک مجموعه از دستورات و قواعد برنامه‌نویسی است که توسط توسعه‌دهندگان برای ارتباط با سیستم‌ها و سرویس‌های خارجی به کار می‌رود. این مقاله به توضیح نحوه کارکرد API، انواع مختلف آن و کاربردها می‌پردازد.
نحوه کارکرد API
APIها به عنوان واسطهای برنامه‌نویسی برای ارتباط و تعامل با سیستم‌ها و سرویس‌های دیگر عمل می‌کنند. توسعه‌دهندگان می‌توانند از APIها استفاده کنند تا درخواست‌ها را ارسال کرده و داده‌ها را دریافت کنند یا اقدامات مورد نیاز خود را انجام دهند.
انواع API
RESTful API: این نوع API بر اساس اصولی معین برای ایجاد سرویس‌های وب ساخته می‌شود و از مفاهیم مانند منابع (Resources)، مسیرها (Endpoints) و عملیات HTTP استفاده می‌کند.
SOAP API: SOAP (Simple Object Access Protocol) یک پروتکل مبتنی بر XML است که برای تعامل بین سرویس‌های وب استفاده می‌شود. این نوع API معمولاً بر اساس دستورات مشخص و پیچیده تعریف می‌شود.
GraphQL API: GraphQL یک زبان پرس و جو برای درخواست داده‌ها از سرورها است و به توسعه‌دهندگان امکان انتخاب دقیق داده‌های مورد نیاز را می‌دهد.
کاربردهای API
اتصال به سرویس‌های شبکه: توسعه‌دهندگان از API برای ارتباط با سرویس‌های شبکه مانند وب‌سایت‌ها، دیتابیس‌ها، سرویس‌های ابری و سایر منابع استفاده می‌کنند.
توسعه برنامه‌ها: API به توسعه‌دهندگان امکان ایجاد برنامه‌ها و نرم‌افزارها با استفاده از ویژگی‌ها و داده‌های موجود در سیستم‌ها و سرویس‌های دیگر را می‌دهد.
ایجاد سرویس‌های وب: توسعه‌دهندگان از API برای ایجاد سرویس‌های وب و اشتراک گذاری داده با سایر توسعه‌دهندگان استفاده می‌کنند.
در کل، API نقش مهمی در توسعه نرم‌افزارها و ارتباط برنامه‌ها با یکدیگر و سرویس‌های خارجی ایفا می‌کند. از این رو، در دنیای مدرن توسعه نرم‌افزار و ایجاد ارتباطات بین انواع مختلف سیستم‌ها و منابع، API به عنوان یک ابزار اساسی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
